Chińczycy jako pierwsi zapoczątkowali herbaciane misterium, zauważając zdrowotne aspekty picia herbaty, z czasem poza walorami leczniczymi docenili nietuzinkowy smak i aromat, wzbogacając go o różne dodatki. Pierwsze wzmianki o roślinie herbacianej pojawiły się na przełomie III i IV wieku n.e., za sprawą chińskiego lekarza, który zalecił podanie jej jako leku wzmacniającego. W dziejach chińskiej herbaty w zależności od epoki i szkoły można wyodrębnić trzy okresy: herbaty kowanej, ubijanej oraz parzonej.

Wiek IV I V n.e. okazał się okresem gwałtownego wzrostu popularności herbaty. Na uwagę zasługiwały szybko powstające plantacje położone w Chinach, w rejonie doliny Jangcy. W tym okresie liście herbaty były gotowane na parze, rozdrabniane w moździerzu, a następnie formułowane w baryłkę. Do takiej postaci herbaty dodawano różne dodatki: ryż, imbir, sól, skórkę pomarańczową a nawet cebulę. Ta forma parzenia była stosowana do niedawna przez Tybetańczyków, a także niektóre plemiona mongolskie oraz w Syberii i Rosji. Zagęszczano ją i traktowano jak posiłek. Niedługo potem po raz pierwszy herbatę ofiarowano w darze cesarzom.  Stała się w Chinach napojem powszechnym. Obecna była w tawernach, jadłodajniach, składnicach win. Na podstawie istniejących zapisów wiadomo, że Chińczycy używali  jej w handlu wymiennym z Turkami.  

W okresie panowania dynastii Tang (618-907 n.e.), nazywanym często „złotym wiekiem herbaty” , jej rola uległa zmianie. Przygotowywanie, a także podawanie herbaty stało się prawdziwym ceremoniałem, gdzie zarówno uprawa jak i samo przetworzenie liści podlegało kontroli i surowym regułom. Wykształciły się zasady określające odpowiedni okres zbierania plonów i całego jego przebiegu, począwszy od instrukcji postępowania ze świeżo zebranymi liśćmi. W tej epoce widoczny był wzrost zainteresowania herbatą do tego stopnia, iż grupa kupców zamówiła u poety Lu Yu pierwszą książkę, podejmującą to zagadnienie. Chińczyk ten opracował Cha Chang znane pod nazwą Klasyka herbaty lub Święta Księga Herbaty, w której opisane są wszystkie aspekty herbacianego misterium od pochodzenia poprzez charakterystykę, jej odmiany ceremonię parzenia, walory zdrowotne, a nawet opis cech okolicznych wód. Lu Yu do dzisiaj bywa przedstawiany w chińskich i francuskich restauracjach, jako postać przyodziana w białą szatę, trzymająca w dłoniach miseczkę herbaty, z książką leżącą obok. Wizerunek ten znajdował się zwykle nad wejściem do restauracji.  To górowanie postaci poety nad wszystkimi gośćmi i rzeczami znajdującymi się wewnątrz symbolizowało pozycję, jaką herbata zajmowała w Chinach.

Pod koniec VIII wieku powstaje utwór Pieśni herbaty będący inspirowany taoizmem wyróżnia uwielbienie spożycia herbaty. Jego autorem był Lu Tung. Literat ten, łączył z wielkim zapałem niezwykłą sztukę parzenia herbaty z sztuką poetycką otrzymując przydomek: „zwariowany na punkcie herbaty”. Widoczny wzrost znaczenia pozycji herbaty związany był również z wynalezieniem porcelany. Za czasów dynastii Tang listki po zerwaniu poddawane były działaniu pary wodnej, następnie rozdrabniane i ucierane na drobną papkę, do której dodawano sok śliwkowy, służący za naturalny klej do połączenia tych dwóch składników. Tak przygotowaną mieszankę kształtowano w specjalnych formach, które ściskano i prasowano w kostki.  Cegiełkę pieczono bądź wypalano, by pozbawić ją wilgoci.  Chcąc przygotować filiżankę herbaty, każdą z tych kostek rozgrzewano w ogniu do momentu jej zmiękczenia, by ją można było rozbić na miał, który następnie gotowano.

Następcy dynastii Tang – władcy z dynastii Song (960-1297 n.e.), stworzyli jeszcze bardziej rozwinięty ceremoniał parzenia herbaty, której przygotowanie zbliżyło się do perfekcji.  Wtedy właśnie popularnym powiedzeniem stają się słowa chińskiego Filozofa z ówczesnej epoko: „Są trzy rzeczy na tym świecie pożałowania godne: psucie młodzieży przez niewłaściwe wychowywanie, profanacja obrazów przez ordynarne gapiostwo i zmarnowanie dobrej herbaty przez nie umiejętne obchodzenie się z nią”.

Kolejna dynastia panująca w Chinach to Ming (1368-1644 n.e.). Za jej rządów produkowano wyłącznie herbatę zieloną. W odróżnieniu od innych epok herbaty nie paczkowano już w kostki, miała postać luźnych liści, które następnie poddawane były obróbce termicznej i suszeniu. Niestety nie zapewniało to zachowania odpowiedniego aromatu. Dopiero w miarę rozwoju handlu zwrócono uwagę na odpowiedni sposób transportowania, gwarantujący trwałość aromatu podczas dalekich wypraw. Właściciele plantacji chcąc zwiększyć swoje dochody wprowadzili na rynek dwa nowe rodzaje herbaty. W tym okresie odkryto, iż liście można zakonserwować za sprawą fermentacji na wolnym powietrzu do momentu, aż zmienią ubarwienie na rdzawo brązowe, przerywając ów proce metodą opalania czy opieka.